04.09.2015

Tango argentyńskie – skąd się wzięło?

Tango jednoznacznie kojarzy się z Argentyną. Tak, jak Kuba ma salsę, a USA bluesa, tak Argentyna ma swoje tango. Kolebką tanga w Argentynie jest jej stolica – Buenos Aires. Odbywając podróż do Argentyny i zatrzymując się w stolicy, nie sposób się przed tangiem ukryć. Słychać, widać i czuć je wszędzie. Ale zacznijmy od początku. Skąd w ogóle wzięło się tango w Argentynie i na świecie?

Powstanie tanga nie jest do końca znane i cała historia budzi wiele sporów. Jednak najogólniej przyjmuje się, że początki tanga miały miejsce pod koniec XIX wieku w regionie Rio de la Plata. W tym czasie fala imigrantów przybywa na obrzeża Buenos i osiedla się w miasteczkach portowych. Imigranci przybywają głównie z Hiszpanii, Włoch i wschodniej Europy, zaczynają mieszać się z lokalną ludnością, na którą składają się Latynosi, Murzyni i rdzenna ludność Ameryki. Taka mieszanka kulturowa powoduje także przemieszanie w stylach muzycznych. Rytmy, które przywieźli ze sobą potomkowie czarnych niewolników zaczynają przenikać do melodii z Andaluzji i Włoch i do tradycyjnych pieśni gauczów. I tak właśnie w latach 80-tych XIX wieku powstaje gatunek zwany – tango.

Początkowo tango było grane głównie w domach publicznych, tu bowiem spotykali się przedstawiciele klasy robotniczej. Pierwsi autorzy tekstów do tanga pozostają anonimowi. Niektórzy twierdzą, że przez często sprośne i obsceniczne teksty, ich autorzy woleli nie ujawniać swoich nazwisk.

Powoli, na początku XX wieku, tango zaczyna wychodzić z domów publicznych i trafiać na salony. Spora część wyższych sfer pozostawała temu przeciwna, gdyż kojarzyła ten rodzaj muzyki właśnie z domami publicznymi. Dopiero kiedy tango dotarło do Paryża i tamtejsze salony się nim zachwyciły, w Argentynie zapanowała prawdziwa moda na tango.

Niektórzy twierdzą, że tango powinno być jedynie grane, inni uważają, że prawdziwą duszę tanga poznamy dopiero, kiedy muzyce będą towarzyszyć słowa. I tak autorzy tekstów piszą o utraconych miłościach, zdradzonych ideałach, tęsknocie. Jak powiedział jeden z z autorów: „Tango to smutek, który się tańczy”.

Muzycy grający tango używają głównie gitar, skrzypiec, fletów, pianina i najbardziej charakterystycznego dla tanga instrumentu – bandoneonu. Jest to instrument bardzo podobny do akordeonu i często z nim mylony.

Tancerze tanga argentyńskiego przeważnie improwizują, a jedynie do celów edukacyjnych sklasyfikowano niektóre figury. W niektórych klubach w Buenos Aires nadal używa się tradycyjnego zaproszenia do tańca, tzw. cabeceo. Polega ono na tym, że mężczyzna zaprasza kobietę do tańca tylko za pomocą kontaktu wzrokowego. Jeśli kobieta odwróci wzrok, znaczy to, że nie chce tańczyć, jeśli jednak go podtrzyma, oznacza to przyjęcie zaproszenie. Mężczyzna podchodzi wtedy do kobiety i eskortuje ją na parkiet. Dopiero na parkiecie podaje jej lewą rękę, a prawą obejmuje ją w talii, zaznaczając jednocześnie rodzaj trzymania (bliskie lub dalekie). Kobieta musi się poddać propozycji partnera.

Jednym z najsłynniejszych twórców tanga był Carlos Gardel. Po jego tragicznej śmierci w 1935 r. w katastrofie lotniczej, tysiące jego fanów przywdziało ulubiony strój swojego idola – smoking, białą apaszkę i filcowy kapelusz i zaczęło tańczyć tango do coraz bardziej wyszukanych rytmów.

Dziś tango argentyńskie znane jest na całym świecie. Co roku w Buenos Aires odbywa się światowy turniej tanga. Motywy tanga wykorzystywane są także przez współczesnych twórców, jak choćby Gotan Project. Tango wciąż ewoluuje, wciąż czerpie z nowych gatunków, wciąż zaskakuje. Mimo trudnych chwil i lat, kiedy popadało w zapomnienie, obecnie przeżywa prawdziwy renesans.

Auto: Joanna Biernacka

Marzysz o niezapomnianej wyprawie do Argentyny?

Sprawdź nasze podroże!